Emerytury pojawiły się w Europie dopiero w dziewiętnastym wieku. Pierwszy system emerytalny wprowadzony został w Niemczech przez kanclerza Bismarcka. Wtedy właśnie jako wiek przejścia na emeryturę wybrano sześćdziesiąt pięć lat. Co ciekawe stało się to dlatego, że mało kto dożywał wtedy takiego sędziwego wieku. W minionym wieku różne systemy emerytalne pojawiły się w wielu krajach w całej Europie. Jest to jeden z przejawów państwa opiekuńczego, czyli takiego, które dba o swoich obywateli zapewniając im bezpieczeństwo socjalne. W takim państwie za opiekę nad społeczeństwem w takich kwestiach jak zdrowie czy edukacja a także opieka społeczna odpowiada rząd. Może on mocno ingerować w system. System emerytalny jest także umową społeczną – na emerytury składają się osoby czynne zawodowo. Jest to jedna z głównych przyczyn, dla której europejskie systemy emerytalne są w poważnym kryzysie, zwłaszcza tam, gdzie umowa społeczna podstawą albo jednym z filarów systemu. Problemem jest, kiedy niże demograficzne muszą opłacać emerytury osób urodzonych w demograficznych wyżach. Wtedy po prostu nie starcza składek na opłacanie bieżących wypłat emerytur. Wtedy musi ingerować państwo. Może zwiększać składki (ale nie można tego robić w nieskończoność) albo dopłacać do emerytur z budżetu. Nie trzeba się bardzo nad tym zastanowić, żeby zrozumieć, jakie to może być niekorzystne dla gospodarki.
Państwo opiekuńcze a system emerytalny
