Poprzedni system emerytalny obowiązujący w Polsce w całości był systemem repartycyjnym. To znaczy, że świadczenia emerytalne były wypłacane w całości ze składek na bieżąco wpłacanych do ZUS. W tym przeszłym systemie progi emerytalne były raczej niskie. Do tego kryteria przyznawania rent inwalidzkich były bardzo łagodne. Do tego obciążające dla tego systemu były przywileje, jakimi cieszyły się niektóre grupy zawodowe. Były branże, które miały zbyt szerokie uprawnienia. Nic dziwnego, że Fundusz Ubezpieczeń Społecznych miał trudności z wypłacalnością. Były też tego inne przyczyny, takie jak to, że szybciej rosła liczba emerytów niż przybywało pracujących. Czyli wpłaty nie pokrywały wypłacanych świadczeń. Wszystko to musiało doprowadzić do zmiany systemu emerytalnego, w takiej formie nie dał się już utrzymać. Gdyby nadal funkcjonował, składka ubezpieczeniowa musiałaby wzrosnąć (a i tak na tle Europy była bardzo wysoka). Gdyby składka rosła tak coraz bardziej wpływałoby to na poszerzenie szarej strefy – zwykle tak to działa. Ponadto coraz więcej musiano by dopłacać do wypłaty świadczeń z budżetu państwa. Żeby zapobiec temu wszystkiemu i rozwiązać problemy bieżące i w przyszłości rząd zdecydował się wprowadzić inne rozwiązanie oparte na trzech filarach, które znamy teraz. Była to zmiana zasadnicza, zmiana systemu z w całości repartycyjnego na taki, którym część emerytury jest gromadzona kapitałowo.
Dlaczego zmieniono system emerytalny
